قصر دلمه باغچه استانبول

قصر دلمه باغچه استانبول به عنوان سمبلی از پیشروی ترکیه در قلب فرهنگ اروپا ساخته شد. سلطان احمد در این منطقه که از عقب نشینی دریا به دست آمده بود عمارتی سرسبز بنا کرده بود. این بنا نیز به همین علت Dolmabahce یعنی "خانه باغ" نامیده شد. عبدالمجید اول، کسی که بی‌لیاقتی او بعدها سلطنت را از بین برد، این قصر را در سال‌های 1843 تا 1856 ساخت. او تمام اختیار کار را به همراه بودجه‌ای نامحدود، به پدر و پسری ارمنی به نام‌های گارابت و نیکوگوس بالیان داد که از بازمانده‌های معماران عثمانی بودند. تنها چیزی که از این پدر و پسر خواسته شده بود این بود که قصری که ساخته می‌شود "از هر قصری که در هر گوشه دنیا ساخته شده است و یا می شود"، زیباتر باشد. نتیجه این کار، ترکیب های عجیبی از معماری اروپایی و ترکی و سبک های متنوع دکوراسیون، روکوکو را به اوج رساند (روکوکو: سبک هنری قرن هجدهم): ستون های مرمرین با سرستون های طلایی قرنتی (قرنت: یکی از شهرهای یونان قدیم)، آینه‌های بزرگ، نقاشی‌های رنگ روغنی روی سقف، کف میناکاری شده و پارچه‌های ابریشمی ضخیم.

تخت خواب عبدالمجید نقره خالص است، وان و تشت حمام آن از مرمر سفید ساخته شده‌اند. بیش از 200 کیلو طلا در ساخت این قصر به کار رفته است. امپراتوری‌های اروپایی نیز بر شکوه دلمه باغچه افزودند: ملکه ویکتوریا چلچراغی به وزن 4.5 تن که هنوز بزرگترین لوستر اروپا محسوب می‌شود را به این قصر هدیه کرد، سزار نیکلاس اول نیز قالیچه‌ای از پوست خرس قطبی به گنجینه‌های این قصر افزود.

قصر دلمه باغچه به بخش‌های عمومی "Selamlik" و خصوصی "حرم" تقسیم شده است که از بخش حرم فقط به همراه تورهای تایید شده می‌توان بازدید کرد. بخش Selamlik بیشتر به قصد برگزاری مراسمات و تشریفات ساخته شده است، اما برای درک زندگی روزمره و مراودات اجتماعی سلاطین ترک باید از بخش حرم دیدن کرد. آتاتورک، پایه‌گذار جمهوری ترکیه، آخرین روزهای عمر خود را در این قصر گذراند. تختی که آتاتورک روی آن جان سپرد نیز به عنوان یکی از جاذبه‌های این قصر در معرض دید بازدیدکنندگان قرار گرفته است. تمامی ساعت‌های این قصر روی ساعت 9:05، ساعتی که آتاتورک در روز 10 نوامبر سال 1938 جان سپرد، متوقف شده‌اند.